Het boek dat ik aan het lezen was - op 12 oktober zat ik een groot deel van de middag in de trein naar Groningen en kon ik verschillende hoofdstukken uitlezen - ging over het modernisme: Modernism's Print Cultures van Faye Hammill en Mark Hussey, eerder dit jaar verschenen bij Bloomsbury in London.
 |
| Modernism's Print Cultures (2016) |
English professors should be pressed to explain why, for example, the poetry sung by striking coal miners in the 1920s is so much less important than the appearance of The Waste Land in The Dial in 1922,
daarmee uiteraard betogend dat de poëzie van Nobelprijswinnaar T.S. Eliot misschien als modernistische poëzie van uitermate groot belang is geweest, maar dat de liedjes voor de mijnwerkers een ander, soms levensreddend belang hadden dat niet uit het oog verloren moet worden:
the effective suppression of popular art - in our case, jazz, the political poetry of mass social movements, and song - and the rejection of the uses to which nonacademic audiences put literary texts are explicit expressions of class relations.
Hoe dat ook zij, de moderne literatuur is ongetwijfeld diep beïnvloed door de songteksten van Bob Dylan, die behalve om hun poëtische, politieke en muzikale merites dus ook nog eens kunnen worden gewaardeerd om de wijde weerklank die ze kregen in het werk van anderen. Of Dylan de prijs nu aanvaard of niet.
Vertalers Bindervoet en Henkes schreven: 'Dylan de Nobelprijs niet waardig? Hij had er twee moeten krijgen!'
Zie een interview met vertaler Robbert-Jan Henkes over Bob Dylan in Trouw en Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes over de teksten van Dylan in NRC Handelsblad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten