129. Codex in Berkeley (4)

Het symposiumgedeelte van Codex 2017 van dinsdag was curieus. Het begon met een zwart, diep somber historisch verhaal over hoe in Australië vanaf de achttiende eeuw tot en met diep in de twintigste eeuw meisjes in tehuizen werden geplaatst omdat ze anders 'moreel gevaar' zouden lopen. Ze werden daar behandeld als onverbeterlijke hoeren. Meestal alleen omdat hun ouders dood of doodarm waren. Oja, er was een boek verschenen over dit onderwerp, maar daar kregen we weinig van te zien - overigens een indrukwekkend boek waarin die verschrikkelijke geschiedenis op intrigerende wijze, zowel in tekst als in beeld, is verweven met Alice in Wonderland.

De laatste toespraak had een zodanig hoog egotistisch karakter - beste tentoonstelling ever, beste boek van mijzelf ooit, als ik er niet geweest was, nu ja, ondenkbaar! - dat mij niet helemaal duidelijk werd wat eigenlijk de verdienste was van de in China georganiseerde tentoonstelling over kunstenaarsboeken waarin de spreker kennelijk als enige een belangrijke rol speelde. Hij (Marshall Weber) gooide zichzelf niet weg, zoals dat heet, maar dat deed hij wel met de bladen van zijn toespraak tot blad vijf want toen bleek dat hij blad zes kwijt was. Er volgde een rare pauze waarin iemand zijn bladen weer van de grond moest oprapen en toen, enfin, toen ging het weer door en door. Het was een en al opschepperij en potsierlijkheid. Een mislukte 'performance'.

Codex 2017 in Craneway Pavillion

De tweede spreker echter was een verademing: Gaylord Schalinec. Ik kende hem van uiterst gewetensvol en deskundig gemaakte, maar enigszins traditionele kleurenhoutsneden. Maar hij was nu verzeild in een jarenlang project over de watervallen van Minnesota waarvoor hij deels abstracte, zeer vrije houtsneden in kleur maakt die niet alleen de historische context in beeld brengen, maar ook werkelijk kunstzinnig interessant zijn. Zijn droge humor zorgde voor extra begrip, bijvoorbeeld naar aanleiding van de praktische kanten van het vak: hij maakt sommige houtblokken van dun en bros hout, maar weet ze bijeen te houden met behulp van een substantie die vooral bij do-it-yourself autoreparaties wordt gebruikt, een huis-tuin-en-keukenproduct.

Op de boekenbeurs in Richmond kwam langzamerhand aan het licht dat er zeker vier bijzondere boeken te koop waren: Siân Bowen (over Nova Zembla), Didier Mutel (over mensenrechten), Veronika Schäpers (een boek waarin tekst is aangebracht door het papier met UV-licht te bestralen) en Sam Winston (over een kinderboek). Maar er waren er meer. Daarover morgen. Vandaag bekeek ik weer veel (eigen)aardige boeken, sommige zijn vooral om de typografie boeiend. De succesvolle Russell Maret toonde een boek over de kleur rood (zijn vrouw Annie Schlecter fotografeerde iedereen die het bekeek) en een boek over ornamenten.

Veronika Schäpers 

Russell Maret en Annie Schlechter 

Aan het einde van de dag was ik van tafel 161 gevorderd tot tafel 100, waar op dat moment de conservator van de Library of Congress, Mark Dimunation, een boek van Robbin Ami Silverberg aanschafte, een boek over lezen en bibliotheken in New York. De avond eindigde feestelijk in restaurant Chez Panisse.

Robbin Ami Silverberg en Mark Diminution