127. Codex in Berkeley (2)

Vandaag de eerste beursdag van codex 2017 in Richmond. Mischien 225 deelnemers, maar 212 tafels, en deze keer ben ik helemaal achteraan begonnen om rij voor rij naar voren te werken, langs leveranciers van leer of sierpapier, en boekwinkels c.q. uitgevers van boekhistorische publicaties zoals Oak Knoll, naar uitgevers, drukkers en kunstenaars. De eerste in die laatste categorie was van dichteres en kunstenaar Sarah Plimpton die haar eigen gedichten drukt en van illustraties in verschillende technieken (houtsnede, ets) uitgeeft. Een dichteres over wie John Ashbery aardige woorden schreef. Haar uitgave Storms, met blauwe houtsneden ('jig saw woodcuts') maakte de meeste indruk. Ze vertelde dat dit de eerste keer van haar leven was dat zij op een dergelijke boekenbeurs stond, ver voorbij de pensioenleeftijd. Ze is van 1936.

Sarah Plimpton, Storms (2011)

Aan de tafels erna zag ik enkele boeken waarover ik ga nadenken, maar ook boeken waarin je trends van de laatste jaren, die ook in Nederland te zien zijn, kunt volgen. Boeken met op diagrammen gebaseerde illustraties, boeken gebonden in dikke houten platten (bijvoorbeeld walnoot, omdat de houtsneden in het boek ook uit walnoothout zijn gesneden), boeken met op gigantisch formaat afgedrukte foto's, protestuitgaven tegen de Amerikaanse verkiezingscampagnes en de verrechtsing van de politieke arena. Een andere trend is nog steeds: boeken er anders laten uitzien, soms door de vorm opzettelijk te verminken en een knik mee te geven, zoals het 'sculptural book' van Ana Paola Cordero, Lightweight. 

Een van de boekkunstenaars die af en toe van richting veranderen, door bijvoorbeeld eens met heel andere mensen te gaan samenwerken is Claire Illouz. De tekst in een van haar nieuwste boeken is van Marsha Pomerantz, They run (2016), een gedicht over vluchtelingen dat enkele jaren geleden werd geschreven, maar nu pas kon worden geïllustreerd.

Claire Illouz enMarscha Pomerantz,
They run (2016)

They run heeft de tekst behandeld als nieuwsberichten die tegenwoordig onder in beeld komen bij televisieprogramma's: de dichtregels zijn zo weergegeven als actualiteiten. Tegelijk zijn de regels, op verzoek van de dichter, op ongemakkelijke punten afgebroken, alsof ze worden uitgesproken door personen die buiten adem zijn van het rennen, van het vluchten. Ze zijn negatief gedrukt in een zwart vlak. Eigenlijk een vrij eenvoudig boek, maar heel doelmatig, consequent, met op elke pagina enkele paralel lopende lijnen met tekst onder de etsen. Goed gedaan.