231. Codex 2019 (4)

Na Codex is er altijd nog van alles te doen. Vandaag eerst een vergadering over een voorgenomen uitgave bij een tentoonstelling van Stanford University in 2020 - een tentoonstelling die waarschijnlijk via Boston ook in Europa te zien zal zijn de jaren erna. Het is een complex plan, met als auteurs curatoren uit Amerika, Duitsland en Frankrijk - ik ben er ook een. Er zijn nog wel issues die om een oplossing vragen.

Ter herinnering aan Codex nu eerst nog wat afbeeldingen.

Burg Buch Editions

De tafels van Burg Buch Editions lagen vol werken van studenten van de Burg Giebichenstein Kunsthochschule in Halle, allemaal leerlingen van Sabine Golde, die uitstekende concepten paren aan precieze uitvoering. Een van de boeken was een wat kwetsbare constructie naar aanleiding van T.S. Eliot's gedicht 'The Waste Land', een soort wankel tentenkamp van tekst, met bladen die gespannen zijn tussen houten kaders van balsahout. Het object is gemaakt door Friederike Dolinschek, die aangaf te zullen werken aan een sterkere constructie.

Een Duitse boekenmaker, Julie Claudia Mahn, werkt onder de naam Verwandte Objekte. Zij toonde een werk waarin vier verhalen van passanten op straat in elkaar passen. Het heet We won't be coming back.

Jule Claudia Mahn, We won't be coming back (2019)

Het boek is gedrukt op verschillende soorten papier, met pagina's die een regelmatig verschuivende breedte hebben, of uitklapbaar zijn - dat laatste als de lezer aankomt bij het verhaal dat zich bij de spreker thuis afspeelt. 

Een werk van heel andere allure en samenstelling was te vinden op de tafels van Colette Fu: pop-up voorstellingen die minderheden in China in beeld brengen, fotografisch, met onderdelen die de natuur, de architectuur of de personen tonen met hun mythen en folklore.  Een van de voorstellingen - ze zijn zeker 80 centimeter breed - gaat over de Wa Hair Swinging Dance, een werk uit 2012. 

Colette Fu, Wa Hair Swinging Dance (2012)

Het is een van die voorwerpen die onder boekkunst vallen zonder op een boek te lijken, behalve als je de pop-up weer dichtvouwt - wat op zich al een voorstelling is met allerlei vlakken en constructieve elementen die naadloos onder elkaar door schuiven, in elkaar passen, zonder elkaar in de weg te zitten - tot een gewoon, zij het wat groot formaat boekomslag.

Het geeft ook aan dat je, bij het openen van een kunstenaarsboek nooit van te voren precies kunt weten welke wereld te voorschijn zal springen.